Alone...

Μόνος κι έρημος στο άπλατο σκοτάδι, χωρίς ίχνος συναισθήματος να διαγράφεται στο πρόσωπό σου...

Κοίτα τ' αστέρια, που υμνούν το ανάστημά σου, κλείδωσε ένα βλέμμα με το φεγγάρι που φωτίζει τα καστανοπράσινα μάτια σου..

Τα μαλλιά σου δεν χορεύουν με τον βραδινό αέρα, τα δάκρυα σου δεν πέφτουν μαζί με την βροχή. Κλειδωμένη στο σώμα είναι η καρδιά σου, κλειδωμένη είν' η φωνή πίσω από τα δυό σου χείλη.

Αόρατες ψυχές αγγίζουν το στήθος σου, ήχοι απαλοί ψυθιρίζουν στ' αυτιά σου, σου αφηγούνται ιστορίες για δράκους και ιππότες, για μάχες ψυχρές σαν τον πάγο του Βορρά.

Το τραγούδι των ψυχών ηχεί σε βουνά και σε λαγγάδια, σε θάλασσες και ποταμούς, δοξάζοντάς σε...

Το σώμα σου αχνοφαίνεται, η ψυχή σου αγαλλιάζει, τα μάτια σου τρεμοπαίζουν, το βλέμμα σου θωλό...

Κι όμως εσύ συνεχίζεις το δρόμο σου, στέκεσαι ορθός μπροστά στη Μοίρα που διαγράφεται μπροστά σου...

Για ν' αντικρίσεις αυτό που τόσο πολύ ποθείς... τον ανεκτίμητο έρωτά σου...